uprzejmie zaprasza do udziału w spotkaniu, na którym
wygłosi referat na temat
Problem zaopatrzenia wojsk Rzeczypospolitej w broń, zwłaszcza palną, wobec słabości przemysłowej kraju, nie był problemem nowym i dotyczył nie tylko władz insurekcyjnych. Po raz pierwszy przyszło zmierzyć się z nim już Departamentowi Wojskowemu Rady Nieustającej w 1777 roku. Ponownie z tym zagadnieniem, i to w ostrzejszej formie zetknęła się Komisja Wojskowa Obojga Narodów w okresie reform Sejmu Wielkiego. Przygotowując w 1793 roku powstanie sprzysiężeni zdawali sobie sprawę, iż niepodległości resztek okrojonego przez II rozbiór kraju nie da się obronić jedynie przy pomocy znacznie uszczuplonego po przegranej wojnie 1792 roku wojska regularnego. Konieczne było przekonanie do walki i uzbrojenie mas chłopskich. Natychmiast po wybuchu w 1794 r. powstania wyznaczony Najwyższym Naczelnikiem Siły Zbrojnej Narodowej gen. lejtn. Tadeusz Kościuszko przystąpił do formowania powstańczej siły zbrojnej. Spodziewano się powołać pod broń około 130 tyś. pieszego i 10 tyś. konnego rekruta. Problemem stawało się uzbrojenie owej spodziewanej masy piechoty. Było oczywiste że broni palnej nie wystarczy dla wszystkich. Konieczne było uzbrojenie powołanych oddziałów milicji i pospolitego ruszenia w łatwiejszą do pozyskania broń drzewcową.